"Μερικές φορές νιώθω ότι χάνω την πνευματική μου υπόσταση, ότι διαλύεται με την ίδια ευκολία που σκίζεις ένα χαρτί και το πετάς στα σκουπίδια, ότι μένει μόνο η ύλη, το κατασκεύασμα που το δημιουργεί και όχι η πνευματικότητα που το προϋποθέτει. Πολλοί νομίζουν ότι έχουμε ανάγκη μόνο να καλύψουμε το ζήτημα της τροφής ή της στέγης, αλλά επίσης πολλοί δεν ξέρουν πως η συνύπαρξη, το παιχνίδι, η ευκαιρία να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να γίνουμε κάτι που ενδεχομένως ήμασταν ή την ανάγκη της προσδοκίας να μας συναντήσει αυτό κάποτε στο μέλλον, θα μπορούσαν να δαμάσουν και να αμφισβητήσουν την ύπαρξη μας. Πέρα από την έλλειψη πρώτων αναγκών, είμαι το ίδιο παιδί που αγανακτεί να παίξει, να ακούσει μουσική, να μοιραστεί φιλίες και να εμπεριέχεται σε αυτόν τον ακατανίκητο πυθμένα: που όλοι αγωνιωδώς προσπαθούμε να εξηγήσουμε. Αυτό που μας κάνει να περπατάμε πάνω στην ίδια Γη και να γελάμε με το ίδιο μούδιασμα."

‍-Άνδρας σε καθεστώς αστεγίας